Het frustrerende aan een lange, tergende, uitgemolken-in-de-rechtbank scheiding is dat je af en toe iets moet uitpluizen of terugvinden en dus door al je oude emails moet en zo het hele drama elke keer opnieuw herbeleeft..

het kleine pluspuntje daaraan is dat er ook leuke herinneringen terugkomen tijdens het herlezen van (zeldzaam positieve) emails.

Toen Celeste vier was en al gauw vijf zou gaan worden, leerde ik haar op haar vingers vier en vijf tellen en tonen. Toen ze op een ochtend helemaal alleen zonder zeuren naar het potje liep en ging zitten met de parmantige mededeling “moet kaka doen” was ik erg fier op haar. Ik zei dus” ik ben heel fier” en ze antwoordde: “ik ben bijna fijf” met haar vingertjes in de lucht.

Axelle is altijd goed geweest in het uitleggen en onderhandelen. Ik herinner me levendig gesprekken aan tafel waarbij ik haar probeerde overhalen haar groentjes op te eten met de belofte dat ze dessert kreeg.. Waarop ze zei “ik eet mijn groentjes op als ik twee snoepjes krijg en ze moeten al naast mijn bord liggen terwijl ik eet”. Wij begonnen haar dus routineus “wijsneus” te noemen. Blijkbaar veorde ze weer eens het hoge woord want toen ik met een scheef hoofd en veelzeggende blik naar haar keek, zei ze “ik ben een wijsneus he?”

Ik was beide voorvalletjes al vergeten. Leuk om te lezen en te herinneren.